เรื่องเล่าๆ

ฉัตรชัย

อืม พอดีนึกถึงเรื่องนึงที่เพือ่นผมเคยเล่าให้ฟังได้ครับ เป็นเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นกับเขา ผมว่า ให้ข้อคิดดีนะครับ

เรื่องก็มีอยู่ว่า เพื่อนผมคนนี้คบกับผู้ชายคนนึงตอนอยู่ที่นิวซีแลนด์ ผู้ชายคนนี้รักเพื่อนผมมากๆ เพือ่นผมก็เล่าว่า เพราะเขารักเธอและตามใจเธอบ่อยครั้ง ทำให้เธอมักจะโมโหและวีนใส่ผู้ชายคนนี้เป็นประจำ แต่ว่าเขาก็ไม่เคยโกรธหรือต่อว่าเธอเลยสักครั้ง ยังคงทำตัวแบบเดิมมาตลอด บอกรักกับเพือ่นผมทุกวัน โดยมีสิ่งเดียวที่เพื่อนผมบอกว่า ผู้ชายคนนี้ต้องการ นั่นคือ คำบอกรักเขาจากเพื่อนผม คำว่ารักคำเดียว ที่ผู้ชายคนนี้ ต้องการฟังมาตลอด 2 ปี ที่คบกับเพื่อนผม เพื่อนผมก็บอกว่า ไม่รู้เป็นเพราะว่าเธอคิดว่าเขาไม่มีวันไปจากเธอกระมังครับ เธอเลยไม่สนใจ ไม่คิดที่จะบอกรักเขาเลยสักครั้ง จนผู้ชายคนนี้คิดว่า เพื่อนผมไม่ได้รักเขาเลย เขารักเพื่อนผมอยู่ฝ่ายเดียว วันนึงผู้ชายคนนี้ก็บอกเลิกกับเพื่อนผม เพื่อนผมบอกว่า วันนั้นเป็นวันแรกที่เพื่อนผมบอกคำว่า รัก ให้ผู้ชายคนนี้ฟังเป็นร้อยๆ รอบในวันเดียว ร้องไห้ไปบอกรักไป เพื่อหวังจะให้เขาอยู่ แต่เขาบอกว่า มันช้าไปแล้ว เขาหมดรักเพื่อนผมไปแล้วเพราะที่ผ่านมาคำๆ เดียว ที่เขาอยากฟังมาตลอดที่คบกัน เขาไม่เคยได้ฟัง จนคิดว่าเพื่อนผมไม่รักเขา แล้วตอนนี้มาบอกรักอีกทำไม

เพื่อนผมเสียใจมาถึงวันนี้ครับ ว่าถ้าเขาบอกคำว่า "รัก" คำเดียวในตอนนั้น ตอนนี้ก็คงแต่งงานอยุ่ด้วยกันไปแล้ว

ปล.เรื่องนี้เรื่องจริงนะครับ ผมฟังแล้วก็เศร้า ก็เลยทำให้คิดได้ว่า ถ้าเราคิดอะไรก็อย่าปล่อยให้โอกาสนั้นผ่านไปเลย ทำซะตั้งแต่เรายังมีโอกาส ก่อนที่โอกาสมันจะผ่านไป แล้วมานั่งคิดทีหลังว่า ทำไมตอนนั้นเราไม่ทำนะ